Column: De bijdrage van Bert Woolschot

Het is alweer enkele jaargangen ‘Brunssum’ geleden dat op een van de wedstrijddagen de analyseruimte van sporthal Rumpen rond twaalven was afgesloten voor een plaatselijk feestje. Uiteraard een bescheiden buurtfeestje, dat slechts in de schaduw kon staan van ons Grote Damfestijn. Al heeft een sporthal misschien niet de uitstraling van een groots volksfeest, onze damharten kloppen er niet minder hard om.

Enfin, terug naar de buurtgenoten die in rijen van twee door de open ruimte in de schuifdeur schuifelden.

In een jolige bui besloot ik me even aan te sluiten bij de wachtende, gezellige Limburgers en voor ik het wist bevond ik me al keuvelend in de feestzaal op weg naar het bruidspaar of anderszins jubilerenden. De sfeer was ontspannen, er werd veelvuldig gelachen, het was hartje zomer!

Toen ik nieuwsgierig aan mijn grijze buurman vroeg wie ik mocht feliciteren, kwam deze samenzweerderig (nóg) naderbij om mij corrigerend ‘condoleren!’ toe te fluisteren. Na de ontreddering volgde razendsnel de ontgoocheling. Ik weet niet meer hoe ik de ruimte verlaten heb. Achterwaarts?

Is het daarom dat ik zoveel van Limbug(ers) houd? Dat het verschil daar tussen een bruiloft en een begrafenis flinterdun is? Geen idee. Bovenstaande biedt naast leedvermaak - voor sommigen ruimschoots afdoende - tenslotte ook nog een mooie (dam)kans: denk niet zomaar dat je gewonnen of verloren staat. Niets is wat het lijkt.

Bert Woolschot